BLOG

“Niet doen mam”, zei hij nadat ik voor de derde keer had gecheckt of alles in zijn koffer zat. “Ik wil nog een leuke laatste avond hebben en dan helpt het niet als jij je zorgen maakt.” Hij had gelijk, ik mocht het loslaten. Als iets er niet in zou zitten, is er ook wel een mouw aan te passen. Confronterend én rechtvaardig wat hij aan me teruggeeft. Het geeft hem stress als ik er zo bovenop zit.

Op de werkvloer is dat niet anders. Als we alles checken of telkens maar gaan redderen, gaat iemand het niet zelf doen of kunnen. Sterker nog, je houdt het in stand door het steeds op te vangen of over te gaan nemen. Vaak wordt er gezegd dat mensen geen verantwoordelijkheid nemen. Meestal is dat niet het probleem. Dit zit meer aan de andere kant: durf jij het los te laten en mag iemand iets op een andere manier doen en of op zijn ‘plaat’ gaan?

Een redder of zorger zijn, kan ook je identiteit worden. Je wordt misschien wel gezien als je dat doet en hebt het idee van betekenis te zijn. Het is nobel, maar zeker ook een valkuil voor jezelf en een belemmering in de groei van de ander. En, voor je het weet ga jij dragen wat niet van jou is.

Vorige week hebben we afscheid genomen. Zo ook van een deel van mijn identiteit kom ik nu achter. Mijn zoon gaat 4,5 maand stage lopen in het buitenland. Zijn kamer is leeg en de wasmand ook 😂. Bij mij was het van binnen ook even leeg, maar ik weet dat hij het goed doet en daar horen ook hobbels bij. Hij is 21 en verantwoordelijk voor zijn eigen leven en mag worden en zijn wie hij is.

Hij is niet van mij, ik heb hem groot mogen brengen. Dat doe ik door hem ruimte en alle vertrouwen te geven en dat is soms ook moeilijk. Zo ook op de werkvloer.

Renate