BLOG

“Shit verbindt”.. zeg ik vaak tegen mensen in organisaties. Soms kan het opluchten om lekker tegen elkaar te ‘klagen’ wat er in je leven of in de organisatie allemaal niet deugt. Het punt is alleen dat het je over het algemeen geen steek verder helpt. Voor je het weet verval je in de rol van slachtoffer of aanklager (twee van de drie rollen uit het ‘dramatoneel’) welke per definitie destructief zijn in plaats van constructief. Door dit te doen geef je tevens de regie uit handen. Je laat jouw geluk afhangen van omstandigheden buiten jezelf. Dit kost bergen energie en maakt jezelf breekbaar en afhankelijk. Kracht en vertrouwen zitten namelijk jezelf.

Natuurlijk is het ook menselijk om af en toe te ‘klagen’ zolang je het jezelf maar ziet doen. Dan kun je ook weer bewust de keuze maken om eruit te stappen. Omstandigheden kun je immers maar beperkt beïnvloeden en zekerheid over wat er morgen is, heb je nooit. Dit kun je beter als een gegeven zien en je energie steken in het ontwikkelen van veerkracht om hierin mee te bewegen. Dit vraagt om zelfvertrouwen, loslaten en liefde (in de eerste plaats naar jezelf) in plaats van zelfafwijzing, vasthouden en angst.

Als jij diegene bent die het ‘klagen’ aanhoort, heb je vaak de neiging de ander te (moeten) bevestigen hoe erg het inderdaad allemaal is. Dit gebeurt meestal als men zich herkent in het gevoel of de situatie of als men denkt de ander te helpen door hem of haar erkenning te geven voor al het ‘leed’. Voor je het weet schiet je in de reddersrol (rol drie uit het ‘dramatoneel’) en ga jij proberen het voor de ander op te lossen. Je bereikt hiermee echter het tegenovergestelde. Bevestiging (lees versmelting) is geen voedingsbodem voor innerlijk leiderschap en onafhankelijkheid bij de ander. Je houdt diegene in de ogenschijnlijk uitzichtloze situatie waar hij of zij zit.

Wat je wel kunt doen:

• Geef ruimte aan de emotie van de ander zonder hem of haar te bevestigen. Gewoon luisteren en het bij de ander laten. Meestal zie je geleidelijk aan verzachting optreden.
• Stimuleer de ander zaken daar bespreekbaar te maken waar deze thuis horen, op een plek waar men er wellicht wat mee kan. Vermeld hierbij dat men aangeeft wat men wil of voorstelt in plaats van alleen maar te ‘droppen’ wat men niet wil of afwijst.
• Laat eventuele aannames (die men snel geneigd is te doen) vooral checken bij de persoon die het betreft of diegene die duidelijkheid kan geven over het onderwerp. Men lijdt meestal het meest van het lijden dat men vreest…
• Houd een eerlijke spiegel voor in wat je de ander ziet doen (niet ziet doen) als het gaat om eigen verantwoordelijkheid en regie nemen over leven en werk.
• Vraag wat de hulpvraag is voordat je een heel verhaal over je uitgestort krijgt. Wat wil de ander van jou? Wat is er nodig?

Wil je meer weten en leren over bovenstaande thema’s? Neem contact met me op.

Renate O’Prinsen