BLOG

Hij draaide zich nog een keer om, zwaaide en keek me liefdevol aan. “Hij ziet jou echt”, zei mijn vriendin die het zag gebeuren. Het was mijn vader die net even langs was geweest voor een kop koffie en weer vertrok. Hij zag mij en ik zie hem. Ik kan hem zien, omdat ik gestopt ben met het maken van het verhaal over wie hij had moeten zijn.

Papa was mijn held. Een grote man die zijn leven lang hard heeft gewerkt, met zijn handen alles kon maken en een groot gevoel voor humor heeft. Wij hadden niet veel woorden nodig om plezier te hebben. Maar die weinig woorden werden later bijna een breekpunt in onze relatie. Mijn moeder overleed op hele jonge leeftijd en ik had allerlei verwachtingen van mijn vader. Ik wilde de band behouden die was ontstaan tijdens de ziekte en het samen verzorgen van mama, ik wilde op mijn manier zijn liefde voelen en dat hij zich uitte, maar dit was een kant van papa die er op deze manier niet was en dat maakte mij verkrampt en verdrietig.

Jaren later kwam het besef dat ik iets van hem vroeg en eiste wat mijn normen waren. Normen die ik op hem plakte waar hij onmogelijk aan kon voldoen. Ik pijnigde mezelf en ontnam me de vrijheid om gelukkig te zijn. Toen ben ik het verhaal gestopt, niet meer geloven wat ik dacht dat het moest zijn, maar ik ging ervan uit dat hij vanuit goede intenties doet wat binnen zijn vermogen ligt. Dat hij intens veel van mij houdt, maar dit op een andere manier uit dan het letterlijk uitspreken ervan. Ik kon zijn non verbale uitingen zien, de onmacht en ook de liefde in zijn ogen. Door de plaatjes die ik had gemaakt los te laten, kon ik zien en voelen wat en wie hij echt is.

Dit verhaal en deze ervaring staat voor mij symbool voor wat er in organisaties en het werkende leven vaak gebeurt. Ik zoek die collega niet op, want in het verleden… of ik heb van horen zeggen…. Veel ontmoetingen vinden niet plaats, omdat ze gebaseerd zijn op aannames en verwachtingen, constructies en verhalen gemaakt in het hoofd. We checken ze niet, zijn niet bereid onze verwachtingen bij te stellen of te vergeven en houden hiermee ons (verzonnen) verhaal in stand en zien het keer op keer bevestigd, omdat dit de enige manier is waarop we nog kunnen kijken. Dit leidt tot irritatie, spanning, staat de samenwerking in de weg en draagt zeker niet bij aan waar je met elkaar binnen je organisatie voor staat.

Stop het verhaal dat je maakt, dat is een keuze die je iedere dag en ieder moment hebt, zodat ook jij je collega echt kunt ontmoeten en er ware verbinding ontstaat. Ben bereid de waarheid achter je eigen verhaal te onderzoeken, waarom houd ik dit in stand, wat brengt het mij door hieraan vast te houden? Stap uit de oppervlakkigheid en omarm wat er binnen in jou en ook bij de ander wérkelijk is, zowel in de schaduw als in het licht.
Zet minder powerplay en angst in, maar ga voor onvoorwaardelijke ‘liefde’ en vertrouwen van waaruit vrijheid, verbinding en creativiteit kan ontstaan. Ik geloof erin dat hier de sleutel ligt naar meer plezier en betekenis in leven en werk.

Renate O’Prinsen