BLOG
Ik stond achterin de ruimte en keek naar voren. Naar de kist met roze rozen en naar mijn zoon die daar zat, samen met een aantal klasgenoten. Het meisje naast hem had een arm om hem heen geslagen om hem te troosten. Heftig was het en er zat tegelijkertijd een schoonheid in. 18 jaar en uit het leven gerukt. Er was verbijstering, intens verdriet en ook heel veel liefde. Ik kende haar niet, was er als mentale steun voor mijn zoon, maar het raakte diep van binnen.
Iedereen stuurde nog een laatste sms’je aan haar. Een laatste boodschap. Haar telefoon werd op de kist gelegd en de piepjes en het gesnik vulden de ruimte. Haar telefoon zou uiteindelijk uitgaan. Zo als ook haar vlam was gedoofd in dit leven, maar haar gezicht en licht nog zichtbaar en voelbaar waren in de ruimte. Er had nog veel gezegd en beleefd willen worden door haarzelf, haar ouders, familie en vrienden. Dat gaat niet meer.
De afgelopen dagen denk ik erg veel aan dit moment terug. Dat op zo’n moment alles liefde is, voorbij politiek, geloof, stellingen, oordelen, overtuigingen, etc. Ik kom op veel plekken en we zitten boordevol oordelen over anderen zonder te checken wat er nu echt leeft of nodig is. We vullen het in en verschaffen onszelf hiermee een alibi om niet in beweging te komen en ons gelijk te halen. We zetten iemand weg als klager, iemand die altijd moeilijk doet, niet wil veranderen etc. Ik betrap me er zelf soms ook op. We vergeten te vragen wat er nu echt is of wat de onderliggende behoefte is.
Deze week had ik weer zo’n moment tijdens een sessie die ik begeleidde. Het besef dat het uiteindelijk altijd om hetzelfde gaat. Gehoord en gezien willen worden. Aandacht geven, luisteren, echt open staan voor de ander. Zo eenvoudig kan het zijn. Geen aannames doen waarmee je iets in stand houdt, maar bereid zijn om te luisteren en hierbij ook je eigen beeld en overtuiging los te laten.
Aan het einde van de dienst stond ik bij mijn zoon en meisjes uit zijn klas. Hij heeft autisme, wat voor anderen (en hemzelf) soms ingewikkeld is. Waar je makkelijk over kunt oordelen of iets van kunt vinden. Er was verbinding en hij wordt en werd volledig opgenomen. Een docent kwam naar me toe: “wat een geweldige kerel heb je toch en dat vinden wij allemaal”. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn zoon straalde verlegen ☺️.
Wat ontzettend dankbaar ben ik dat het geen sms’je was op zijn kist, maar een oprechte liefdevolle boodschap bij leven. Die mogen we elkaar meer geven. Elke dag weer.
Uiteindelijk gaat alles om liefde en oprechte aandacht.
Renate
