BLOG

Even leek het erop dat het weekend Italië in het leerjaar Langzaam Leven niet doorging. De vlucht werd een dag van tevoren geannuleerd door stakingen op de Italiaanse vliegvelden. Een scenario waar wij geen rekening mee hadden gehouden en niet bepaald leidde tot een ‘langzame’ aanloop richting dit weekend. Na een dag doorgebracht te hebben op het reisbureau, konden we uiteindelijk een dag later dan gepland, vertrekken naar onze bijzondere leerplek/accommodatie in Italië. Dit vroeg ook om veerkracht en schakelvermogen bij de deelnemers. Het verlangen was groot dus de bereidheid en flexibiliteit ook. Dat was al een mooi inzicht en leermoment.

Achteraf gezien is het meer dan helder dat deze schakel in het leerjaar niet had mogen ontbreken. Het weekend van bezinning!Zelden heb ik mensen zoveel lichter (lees mooier) het weekend uit zien gaan dan ze erin kwamen. Puur door zich op te laden en te voeden met de omgeving, de gastvrijheid, het heerlijke eten, de aandacht voor zichzelf en elkaar en het zorgvuldig samengestelde aanbod van opdrachten en werkvormen. Voor ons (als begeleiders) de kunst van het creëren van een setting waarin dit kan ontstaan. We zagen de werking vooraf helder voor ons, het ‘werk’ zat aan de voorkant. In het moment ontstonden de inzichten en transformaties hierdoor als vanzelf. Dit weekend is geen snoepreisje naar het buitenland, maar vraagt om open en eerlijk kunnen kijken naar jezelf. Hier is lef en compassie voor nodig.

Wederom ben ik gesterkt in het geloof dat het jezelf ontwikkelen om te komen tot nieuwe inzichten en het doorbreken van belemmerende patronen, vraagt om tijd en afstand. Heel bewust stappen uit de waan van de dag en alle afleidingen die er zijn. Dat er echt iets wezenlijks kan gebeuren als er tijd/ruimte en oprechte aandacht is. Diep en duurzaam leren vraagt om vertragen en een aantal met elkaar samenhangende en geplande ontmoetingen. Iedere keer ben ik weer verrast en geraakt door de wijsheid en het lerend vermogen van de groep.

Helaas zie ik in de praktijk bij organisaties vaak dat men hier weinig aandacht voor heeft en bijeenkomsten meestal over inhoud gaan en minder over wat iemand drijft en bezighoudt. Of er worden allerlei ‘leuke’ dingen gedaan zonder richting, doel of diepte. Een gemiste kans wat mij betreft. Door bewust tijd te maken voor ontwikkeling, word je als individu en team effectiever. Het met elkaar voeren van het moedige gesprek draagt bij aan verbinding, teamvolwassenheid en betekenisvol werk.

Het spreekt voor zich dat ik dit iedereen gun en hier met veel liefde en passie een bijdrage aan wil leveren. Waarom? Omdat ik denk dat er veel potentieel onbenut blijft, het opzetten van maskers schade aanricht, er veel gehandeld wordt op basis van angsten en aannames en werk/samenwerken zoveel leuker kan zijn.

Soms zie ik op de werkvloer strijd en onbegrip wat een zelfde bron kent: angst. Mensen raken elkaar in hun (meestal oude) pijn en dat uit zich in onbegrip, reactiviteit en verdriet. Met tranen in mijn ogen rijd ik dan naar huis als dit zichtbaar wordt en ik een bijdrage heb kunnen leveren aan het helen hiervan bij de personen zelf en in ‘het systeem’ van het team.

Renate O’Prinsen