Tijdens onze vakantie deed zich onderstaande gebeurtenis voor. In mijn beleving is dit een pareltje als het gaat om hoe er ook op de werkvloer met elkaar zou kunnen worden omgegaan (maar helaas vaak niet het geval is).

Mijn zoons zijn dol op voetbal en die avond was er een wedstrijd tussen PSV en Feyenoord. Mijn jongste zoon (Mel) is een groot fan van PSV, de club die helaas verloor. Desalniettemin, zoals een groot supporter betaamt, trok hij voor de avond zijn PSV-shirt aan.

We kwamen aan in het restaurant/de ontmoetingsplek op de camping en hij werd door een aantal grote jongens uitgelachen (in zijn beleving gepest) om zijn shirt. Aangezien Mel een vorm van autisme heeft, kan hij hier niet boven staan en barstte in huilen uit. Zijn oudere broer (Yip) vroeg wat er aan de hand was. Mel gaf aan dat hij uitgelachen en gepest werd door deze jongens.

Yip liep naar de tafel waar deze jongens (Feyenoord-fans) zaten; hij is 16 jaar oud en de meesten die aan tafel zaten waren ouder. Wat hij letterlijk uit zichzelf zei was dit:
“Jongens, proficiat met de overwinning van Feyenoord. Ik begrijp jullie blijdschap, maar daar (wijzend naar Mel) zit mijn broer te huilen. Hij is geraakt en verdrietig door het feit dat jullie hem ‘uitlachen’ om zijn shirt. Hij heeft autisme dus voor hem is dat confronterend en pijnlijk. Dit is wat ik wil terug geven aan jullie, doe er mee wat je wilt….”

Vol verbijstering en met een brok in mijn keel zag en hoorde ik hem spreken en de enorme kracht en zuiverheid die hiervan uit ging. Vervolgens stonden de (grote) jongens één voor één op en liepen naar Mel. Ze legden vriendschappelijk een arm om zijn schouders, boden hun excuses aan en staken hem een hart onder de riem. Mel droogde zijn tranen en bloeide helemaal op.

Yip heeft nooit een training feedback, conflicthantering of communicatie gehad. Hij gaat ook niet eerst praten over een ander, maar direct met een ander. Dit alles op een geheel oordeelloze manier waardoor de boodschap echt aankwam en de jongens niet meteen vijandig werden of in de verdediging schoten. Wat ze ermee doen, laat hij aan hen en dwingt hij niet af. Van daaruit ontstond een mooi en oprecht gebaar.

Binnen organisaties gebruik ik vaak onderstaand model/beeld van Lencioni, omdat dit in mijn beleving inzicht geeft in waarom sommige teams niet in staat zijn met elkaar de beoogde doelen te behalen. Het vermogen om constructief te communiceren en confronteren is cruciaal om met elkaar tot commitment, betrokkenheid, verantwoordelijkheid en resultaten te komen.

Dit voorbeeld inspireert wellicht in hoe simpel het kan zijn. Wij maken het vaak onnodig ingewikkeld, doen allerlei aannames, maken elkaar verwijten en laten voorvallen te lang lopen. Dit leidt tot veel irritatie en onnodig lijden op de werkvloer. De energie lekt weg en de ziel gaat eruit.

Wil je stappen maken met je team en écht met elkaar in verbinding en tot ontwikkeling komen? Ik help je graag.

Renate O’Prinsen