BLOG

Al een week was ik aan het broeden op een nieuwe blog, maar had weinig inspiratie. Inspiratie en ideeën voor een blog vallen bij mij meestal onverwacht binnen door een situatie waarin ik betrokken ben, iets wat ik lees of een gesprek dat ik met iemand heb. Hoe kon ik de bron van inspiratie over het hoofd zien die ik iedere dag ervaar? Mijn 13-jarige zoon Mel!

Mel was twee jaar oud toen bij hem de ‘beperking’ PDD-NOS werd gediagnosticeerd. Dat was even schrikken, maar we (mijn man en ik) hadden al wat langer het vermoeden dat Mel ‘anders’ was.
Voor Mel is het belangrijk dat er een bepaalde structuur is, dat hij weet waar hij aan toe is en dat we hem laten zijn wie hij is. Vooral in dat laatste zit een enorme schoonheid en een grote spiegel voor zowel ons als de hele samenleving.

Het allermooiste aan Mel is namelijk zijn onbevangenheid. Iets wat ik soms mezelf en anderen zo gun. Schrijnend om met regelmaat, op basis van mijn coachende rol binnen organisaties, te ervaren wat mensen zichzelf allemaal hebben afgeleerd. Als klein kind speel je, maak je eigen keuzes, zeg en doe je wat je hart je ingeeft en ben je verwonderd. Je hebt niet meteen een oordeel en laat je niet leiden en beperken door wat anderen vinden. Je bent puur, gaat op ontdekking en benut al jong (onbewust) jouw unieke talent.

Toen ik een tijd geleden aan Mel vroeg wat hij later graag voor beroep wil uitoefenen, zei hij met een twinkeling in zijn ogen: “Ik wil graag achter de kassa werken mama?” Ik onderdrukte een eerste ‘help’-reflex (oordeel) en vroeg hem waarom hem dat leuk leek. “Dan kan ik de hele dag aardig zijn tegen andere mensen.” Wow, dat kwam binnen. Een keuze recht uit zijn hart met hierin de essentie waar het om draait. Loepzuiver werd voor mij zichtbaar wat je voor anderen kunt betekenen achter de kassa. In onze samenleving hebben wij deze baan echter nagenoeg minderwaardig gemaakt. Je moet er zelfs een Havodiploma voor hebben. Een kans die Mel hierdoor misschien nooit geboden wordt, ondanks dat ik zeker weet dat boodschappen doen hierdoor voor iedereen veel leuker wordt. Zijn hartelijkheid en liefdevolle lach wil je echt niet missen.

Toen wij onszelf een maand of vier geleden afvroegen of hij niet wat te oud werd voor knuffels en het spelen met autootjes, was hij intens verdrietig. “Ik mag van jullie niet mezelf zijn”, waren zijn woorden. Toen kregen we de spiegel voorgehouden. We projecteerden onze persoonlijke angst, dat hij misschien uitgelachen zou worden, op hem. In de basis vanuit bescherming, maar we namen hem hiermee bijna het meest kostbare af. Gelukkig knuffelt en speelt hij nog steeds naar hartelust; de basis voor een rijk leven en een primaire behoefte die velen van ons op latere leeftijd niet meer invullen.

Wat een geluk dat Mel onderdeel is van ons gezin. Zeker niet altijd makkelijk, maar oh zo verfrissend en leerzaam. Hierdoor blijven ook wij spelen en knuffelen en ervaren we iedere dag weer de onvoorwaardelijke liefde die hij ons geeft.

Vreemd dat een label ‘beperkt’ juist zoveel beperkingen wegneemt en onbevangenheid creëert. Waarnemen en handelen zonder oordeel; de basis voor vertrouwen en poort naar geluk.
Iedereen, ook binnen organisaties, kan veel leren van het gedrag van kinderen als Mel.

Wil jij of jouw team leren meer vrij en onbevangen in leven en werk te staan? Minder het ego en meer het hart laten spreken? Weer ontdekken wat je passie en talent is? Lees mijn autobiografisch boek ‘Trouwen met jezelf, verbinding in leven, liefde en werk’ of neem contact met me op.

Renate O’Prinsen