BLOG

Al is het alweer ruim 19 jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd, ik herinner me het moment dat ik mijn eerste zoon in de armen had nog als de dag van gisteren. Wat mij voornamelijk overmande was een gevoel van liefde, maar zeker ook een gevoel van grote verantwoordelijkheid en zorg.

Vooral toen beide jongens klein waren worstelde ik met de balans in de zorg en aandacht die naar hen uitging en de tijd en ruimte die ik voor mezelf nodig had. Tijd en ruimte om ook voeding aan mezelf te blijven geven in de vorm van mijn passie leven, mezelf ontwikkelen en kwaliteit in mijn werk leveren.

Er waren momenten dat ik me schuldig voelde, want ik was niet die ‘moeder moeder’ die iedere dag aan het schoolplein stond of thuis op de jongens zat te wachten met een kop thee. Ik was ook zeker niet de leukste moeder geworden als ik dat had gedaan, maar soms voelde ik de met name door mezelf opgelegde druk en norm, ondanks dat hun vader er vrijwel op ieder moment voor hen was.

Ook al heb ik bepaalde keuzes bewust gemaakt, je weet uiteindelijk nooit hoe iets uitpakt en hoe kinderen dit beleven. Als ik ergens de mist in ging, maakte ik dat bespreekbaar en gaf ik aan dat ik in dit leven ook voor het eerst moeder ben en niet alle antwoorden heb. Ik ben niet perfect en pretendeer dat ook zeker niet te zijn. Dat ik net als zij mag leren en dat alles bespreekbaar is. Daar ben ik altijd heel trouw aan gebleven: alles is bespreekbaar, zonder oordeel.

En zo kreeg ik een paar weken geleden dit bericht van zoonlief (woont op kamers en is inmiddels 19 jaar oud): “Lieve mama, ik heb een paar biertjes op en ben misschien niet helemaal meer nuchter. Maar, ik hoorde net “She” van Charles Aznavour voorbijkomen en moest meteen aan jou denken. Dat is overigens niet de eerste keer, altijd doet dat nummer mij aan jou denken en dan denk ik, wat bof ik met jou. Ik zeg het misschien niet vaak genoeg, maar ik hou van je en ik mis je. Ik had geen betere moeder kunnen wensen, je was vaak weg maar in mijn hart was je altijd bij me en ben je nog steeds bij me. Mama, ik hou van je❤️”

Ik vind het belangrijk om onafhankelijk te zijn en niet te zoeken naar bevestiging buiten mezelf, maar toen ik dit las, pinkte ik toch wel een traantje weg.

Het is fijn als dankbaarheid en liefde worden uitgesproken. Onvoorwaardelijke liefde, dwars door alles heen. Ga er niet van uit dat iets vanzelfsprekend is of dat de ander vast wel weet wat je voor hem of haar voelt. Dit geldt niet alleen voor je partner of familieleden, maar zeker ook voor vrienden of collega’s die je dierbaar zijn.

Door uit te spreken wat iemand voor je betekent, plaats je een zonnetje in iemands hart. Het kost niets en is van onschatbare waarde.

Renate O’Prinsen