BLOG

Ze belde me op om te zeggen hoe met name die ene passage in mijn boek haar raakte. Het zette iets in gang; het besef dat ze iets te doen en aan te kijken had op weg naar meer innerlijke vrijheid.

Die passage uit LEVENS ECHT heeft te maken met onthechten en vergeven: “Bij onthechten overstijg je slachtofferschap en zelfmedelijden en je laat je ego en ‘je gelijk willen halen’ los. Het is een innerlijk besluit, een keuze die alleen jijzelf kunt maken. Dit kan niemand anders voor je doen. Het nemen van een bewust besluit brengt je in een nieuwe ruimte.”

Vergeving begint met een bereidheid, met een keuze. Bereidheid is een grote kracht. Als we eenmaal zover zijn dat we willen vergeven, worden we ontvankelijker voor iets groters dan wijzelf. We zien in dat het vasthouden aan de pijn, woede, slachtofferschap, oordelen en angsten ons alleen maar meer ellende bezorgen. Dus het beste motief om te gaan vergeven is omdat je jezelf niet langer wilt pijnigen en je denkgeest niet meer wilt belasten met negatieve gedachten. Je wilt de energie terug die je laat wegstromen naar het in standhouden van je grieven en wrok.

Ons ego wil graag zijn wonden blijven koesteren als een aanklacht tegen de ander: ‘Kijk eens wat jij mij hebt aangedaan.’ Het ego wil liever gelijk hebben dan gelukkig zijn, kijkt naar buiten en niet naar binnen. Zolang het ego onze blik naar buiten kan blijven richten naar de ander, zullen we vergeving vermijden. Maar vergeven gaat niet over de ander, maar over onszelf. Dus moeten we de moed hebben om naar binnen te kijken. Willem Glaudemans noemt dat in zijn boeken: de omslag van wond naar wonder. Een ander is nooit de reden dat jij uit je evenwicht bent, dat zijn je (aanval)gedachten over de ander of de situatie. Voor vergeven heb je de ander niet nodig, vergeven voltrekt zich in jou. Het gaat om jouw oordelen, wrok, haat en slachtofferschap die gezuiverd mogen worden.

Vaak verzinnen we allerlei excuses om toch maar vooral niet het bevrijdende proces van vergeving aan te hoeven gaan. Zijn we echt zo bang voor onze emoties, woede of angst? Onze kracht? We werpen allerlei belemmeringen en redenen op om niet te vergeven: ik kan pas vergeven als hij spijt betuigt en excuses aanbiedt, als ik vergeef, dan doet hij het weer etc. Hierbij kan het gaan om een collega, je ex, een vriend/vriendin of familielid. Maar excuses doen precies waarvoor ze gemaakt zijn: jou afhouden van je bevrijding.

Vergeven hangt samen met niet oordelen, maar in liefde en neutraal naar de feiten blijven kijken. Daar gaan zo ongeveer alle verhalen uit mijn boek LEVENS ECHT over. En ondanks dat ik me er bewust van ben wat het effect van oordelen is, betrap ik mezelf er ook nog regelmatig op. Dan zoek ik de dader en oorzaak van mijn ongenoegen of teleurstelling buiten mezelf. Hiermee maak ik mezelf tot slachtoffer. Als ik erken dat ik dit doe, kan ik ook de keuze maken het anders te doen en anders te kijken; mezelf weer bevrijden.

Helaas identificeren veel mensen zich met de rol van slachtoffer. Het lijkt alsof de hele wereld tegen hen is, het is een levenshouding geworden. Het voordeel hiervan is dat jij niet meer verantwoordelijk bent voor de ellende in je leven. Je hebt altijd nog de anderen of de omstandigheden om met de beschuldigende vinger naar te wijzen. Je betaalt een hoge prijs voor deze levenshouding. Want voor het afwijzen van de verantwoordelijkheid voor je leven, heb je ook je eigen kracht en autoriteit uitgeleverd. Je bent slachtoffer geworden van de ander of een situatie en hebt daarmee een gevangenis voor jezelf gecreëerd.

Vergeven is het loslaten van alle hoop op een beter verleden. Je stopt ermee te verlangen dat je verleden anders was, beter was, meer hoe jij het had gewild. Want je verleden is precies wat het is geweest en niet anders. Het kost een berg energie om in een ander verleden te blijven investeren, om iets te willen veranderen dat al lang voorbij is. Dat is onmogelijk en volkomen zinloos. Je stopt met het recyclen van je oude pijnverhalen.

Je vergeeft omdat je van jezelf houdt; aan jou de keuze.

Renate O’Prinsen

Inspiratiebronnen: ‘LEVENS ECHT’ van Renate O’Prinsen, ‘Boek van Vergeving’ en ‘Ingangen tot een cursus in wonderen’ van Willem Glaudemans