Het begon met het zakken voor zijn rijbewijs. In zijn beleving slaagt iedereen voor de eerste keer. Althans, zo lijkt het op Instagram. Als je zakt, post je dat natuurlijk niet. Daarna kwam er een kink in de kabel in zijn relatie opgevolgd door een onhandige uiting richting zijn vrienden. In zak en as zat hij onze zoon Yip, 18 jaar oud en in de bloei van zijn leven. In zijn beleving zat alles hem tegen en dat maakte hij groter en groter….

Bizar hoe zo’n mooie en ogenschijnlijk zelfverzekerde knul van bijna 2 meter zichzelf naar beneden kan halen. Wat groepsdruk, alles perfect willen doen en er zo graag bij willen horen voor effect hebben op zijn eigenwaarde. Volgens mij is dit universeel en maakt bijna ieder van ons dit in het leven mee. De angst om er niet bij te horen, de angst om te falen of de angst om de mensen te verliezen die je dierbaar zijn. Deze angst kan ons zo maar over gaan nemen waardoor we geforceerd in relaties gaan staan of té hard aan het werk zijn en hierdoor juist de verbinding met onszelf en de ander verliezen.

Met Yip gaat het goed, hij is weer wat gegroeid. Zijn vrienden hebben hem vergeven en zij herkenden veel van wat er met hem gebeurde, ook bij zichzelf. Belangrijker nog is dat hij zichzelf heeft vergeven. Dat hij ondanks zijn jonge leeftijd kan zien dat er een verschil is tussen wat hij heeft gedaan en wie hij in essentie is. Wij hebben met name aandachtig geluisterd en waren er voor hem zonder hem te veroordelen. De volgende ochtend zag ik een bericht van Yip op de app: speciaal voor jou mama. Het was een filmpje van hem in zijn carnavalsoutfit. Met een biertje in de hand, zong hij uit volle borst mee met ‘I will survive’, want dat is ‘mijn’ nummer en nu ook een beetje het zijne.

Kostbare momenten zijn dit die niet voor niets op zijn of ons pad komen, hier zit het échte leren. Niet als alles van een leien dakje gaat. Volgens mij is dit voorbeeld niet uniek en verloopt het meestal zo binnen gezinnen. We luisteren, zijn er voor elkaar en geven onvoorwaardelijke liefde.

Hoe anders is dat vaak op de werkvloer. Hier hebben we de neiging te veroordelen, anderen onze mening op te leggen of collega’s buiten te sluiten. We maken bondjes, vallen de ander bewust of onbewust aan of voelen ons aangevallen. We maken nauwelijks écht tijd voor elkaar, want we hebben het al zo druk. Dat druk zijn en druk doen, begint inmiddels een standaard begroeting en excuus te worden, een reden (en beeldscherm) om ons achter te verschuilen.

Hierdoor gaat er veel verloren aan energie, betekenis en aandacht. Ik geloof meer in oprechte aandacht en betekenisvolle relaties als motor onder creativiteit en succes dan in KPI’s en het met name sturen op cijfers. Daniëlle Braun verwoordt dat mooi met de zin: aandacht is het nieuwe goud. Als we elkaar niet meer kunnen zien in onze essentie, als we stoppen met verbinden en werken zonder compassie voor de ander, gaan we ook niet voor de klant, cliënt en leerling het verschil maken. We doen of denken dat we thuis iemand anders zijn dan op het werk en scheiden hiermee onze werelden. Het is een illusie die we met elkaar in stand houden en niet het beste in ons naar boven haalt.

We kunnen spreken over profielen, welk ‘kleurtje’ je bent of andere modelmatige typeringen, maar laten we het gewoon eens in alle openheid en eerlijkheid van mens tot mens hebben over de angsten die je hebt, wat je verlangens zijn en wat je nodig hebt om samen te werken en jezelf onderdeel te voelen van het team.

Hiervoor is verbindend en relationeel leiderschap nodig en een bedding van compassie, gelijkwaardigheid en vertrouwen. Laten we stoppen met reageren op onze conditioneringen, maskers en aannames en elkaar écht zien en horen. Het moedige gesprek voeren waarin kwetsbaarheid is en je de ander wilt begrijpen en helpen. Zo kunnen we het verschil maken en met meer bezieling leven en werken.

Renate O’Prinsen