BLOG
Soms raak ik het spoor bijster in de hoeveelheid modellen, theorieën, instrumenten e.d. die er allemaal zijn op het gebied van organisatieontwikkeling. Begrippen als Lean, Scrum, MBTI, Appreciative Inquiry e.d. vliegen me om de oren. Het is lastig alle ontwikkelingen bij te houden en van elkaar te onderscheiden. Eigenlijk word ik er ook een beetje murw van.
Af en toe trap ik in de valkuil om alles te gaan lezen wat hierover gaat. Dan laat ik me afleiden van dat waar ik zelf in geloof, wat ik diep van binnen ‘weet’ en waar ik voor sta. Het meest kostbare wat ik (en ook jij) heb is mijn eigen wijsheid, dat waar ervaringen in leven en werk me hebben gebracht. Iets is pas kennis als ik het zelf heb ervaren en doorleefd, al het andere is enkel informatie zonder betekenis. In mijn beleving wordt er binnen organisaties te veel met informatie (lees niet doorleefde kennis en instrumenten) gewerkt waardoor de kern helemaal niet wordt geraakt.
De afgelopen periode mocht ik weer wat interactieve lezingen geven en teamsessies begeleiden. Telkens weer ervaar ik dan de kracht van eenvoud. Het echt luisteren naar elkaar, de ander willen horen en begrijpen voordat je je eigen punt maakt. Met nieuwsgierigheid en vanuit oprecht interesse met elkaar in verbinding zijn. Aanvaarden dat er meerdere waarheden naast elkaar (kunnen) bestaan. Wat voor zin hebben Lean- en Scrumsessies als je hier met elkaar geen oog of aandacht voor hebt? Wat is het nut van feedbacktrainingen als de basis van vertrouwen ontbreekt? Dan ga je volgens mij voorbij aan de intentie. Daarnaast zijn programma’s vaak zo volgepropt met als doel alles ‘af te draaien’ met als gevolg dat deelnemers er letterlijk ‘afgedraaid’ en doodmoe uitkomen.
Te veel focus op modellen en theorieën leidt vaak tot een dogmatisch en matig samenzijn. Ze zijn soms meer een houvast voor de ‘trainer’ dan dat ze daadwerkelijk iets toevoegen. De kunst is niet om er nog meer in te stoppen, maar om vooral alles wat er is naar boven te halen door het stellen van de juiste vragen.
Het is zo krachtig om als coach en begeleider te werken met wat er onder je neus gebeurt en dat te benoemen. Hiervoor is lef en moed nodig en moet je jouw voelsprieten maximaal inzetten. Vertragen, onbevangen waarnemen, naar je hart luisteren en daarop vertrouwen. Maatgericht kunnen inspelen op wat er zich aandient. Prima om hierbij een kapstok te hebben, maar jij bent het instrument en daar kan geen model of theorie tegenop!
Renate O’Prinsen
